Terwijl op Twitter en Facebook mijn volgerslijst hard blijt groeien is dat op Hyves niet het geval. Hier druppelen zelfs wat mensen van mijn lijst af.
Je hoort ook steeds minder mensen over Hyves. Het Nederlandse smoelenboek vernieuwt nauwelijks, heeft te kampen met regelmatige storingen en niet werkende onderdelen en groeit lang zo snel niet als andere social media. De #deletejehyves actie op Twitter lijkt ook steeds meer mensen te bereiken en het profielfototje met de tekst "Sorry... ook ik ben verhuisd naar Facebook" kom ik steeds vaker tegen.
Ik begin zelf langzaamaan ook steeds meer te twijfelen en nu er ook nog eens reacties komen van hyves-vrienden dat ze vinden dat ik teveel gebruik maak van de wie-wat-waars worden die twijfels alleen maar sterker. Ik maak overigens geen gebruik van de www's op hyves maar had tot voor kort mijn twitteraccount daaraan gekoppeld waardoor mijn tweets hier automatisch in verschijnen. Dit heb ik na de klachten dus maar uitgeschakeld. Mensen die zich hieraan ergeren zijn mensen die helaas nooit echt met hun tijd mee kunnen gaan en nooit echte gebruikers van social media zullen worden. Jammer, maar op die manier blijft er wel altijd een select groepje mensen over die blijven "hyven" ipv overstappen naar social media die wel blijven vernieuwen.
Maar goed, loskoppelen van Twitter en Hyves was dus stap 1. Tikken zijn inmiddels ook verwijderd. Nu maar eens mijn krabbels verwijderen en dan is de volgende stap de foto's eruit mikken. Gehele account deleten vind ik weer net wat te rigoureus, ik ga mijn Hyves een langzame dood laten sterven....
zondag 31 oktober 2010
Bloggen!
Ben vandaag eigenlijk al de gehele dag bezig met de drie social media waar ik lid van ben: Twitter, Facebook en Hyves. Ik realiseerde me daardoor dat sinds ik begonnen ben met Twitteren ca. één jaar geleden, ik niet meer heb geblogd. Op zich wel jammer maar goed, ik heb altijd geblogd om mijn ei kwijt te kunnen en dat kan ik nu op Twitter, iets wat me ook veel beter ligt. Korte, krachtige (vaak reactieve) berichten vs. langere stukken tekst.
Hoe dan ook, ik ga proberen hier weer eens wat neer te zetten de komende tijd! Het volgende blogbericht heb ik overigens vanmiddag op Hyves geplaatst.
Hoe dan ook, ik ga proberen hier weer eens wat neer te zetten de komende tijd! Het volgende blogbericht heb ik overigens vanmiddag op Hyves geplaatst.
donderdag 5 november 2009
Een jaar later
Ik had er al helemaal niet meer bij stilgestaan, maar vanavond werd ik op tv eraan herinnerd dat het vandaag precies een jaar geleden is dat Barack Obama tot President van de Vernigde Staten werd gekozen. Wat een gedenkwaardige nacht was dat zeg. Er zijn van die momenten die je wel opnieuw zou willen beleven. Dit was er één van. Wat een apart gevoel gaf die nacht een jaar geleden, heerlijk.
Nu zijn we een jaar later en Obama zit in het verdomhoekje. Krijgt van alle kanten kritiek en zijn approval ratings kelderen. Raar, maar ook weer niet voor een land als Amerika. Wat hadden die lui daar nou verwacht? Dat binnen een paar maanden alles zou verbeteren? Het blijft een debiel volkje… Acht jaar lang is er met geen woord gerept over de binnenlandse politiek. Met 9/11, Irak, Afghanistan, Guantanamo, etc. had Bush het perfecte rookgordijn. De regering-Bush had gewoon géén plannen of ideeën (en waarschijnlijk ook gewoon geen zin) om de nationale problemen aan te pakken en heeft er dan ook geen vinger naar uitgestoken.
Obama wordt nu gedwongen de boel wel aan te pakken en prompt maakt het hem impopulair. Ongelooflijk gewoon. Daarnaast zit hij met twee niet te winnen oorlogen als erfenis van zijn voorganger, een totaal vernielde reputatie van zijn land in het buitenland én een financieel tekort van heb-ik-jou-daar. Obama doet fantastisch werk momenteel, groeit meer en meer in het presidentschap en doet de juiste dingen om de puinhopen van acht jaar Bush op te ruimen. En toch daalt de steun onder de Amerikaanse bevolking voor zijn handelswijze.
Wat dan overigens wel weer leuk is is dat de populariteit voor de President als persoon maar blijft stijgen. Amerikanen kunnen dus blijkbaar toch die dingen (persoonlijkheid en beleid)mpopulaire los van elkaar zien. Hoe dan ook ben ik er absoluut niet gerust op dat Obama in 2012 voor een tweede termijn gekozen gaat worden. In zijn derde jaar moeten er positieve resultaten overlegd kunnen worden anders wordt het heel moeilijk voor hem. Zeker als de Republikeinen een sterke kandidaat in 2012 naar voren kunnen schuiven (mark my words, dat wordt Mitt Romney) moet ik het nog gaan zien of Obama het wint. Maar goed, Amerikanen zijn debiel genoeg wat stemmen betreft, Bush is immers ook tot President gekozen (éénmaal, de eerste keer is ie immers niet gekozen) dus ook wanneer de Republikeinen met een randdebiel als Huckabee op de proppen komen is het nog geen bekeken zaak voor Obama. Of nog erger, die draak van een Palin. Ik beloof heilig bij deze dat wanneer die heks ooit gekozen wordt tot President ik nooit meer naar Amerika zal gaan.
Wat ook zomaar zou kunnen is dat Obama zich geen bal aantrekt van de approval ratings en zich gewoon niet bezig houdt met zijn herverkiezing in 2012. Gewoon zijn eigen agenda uitvoeren met alle impopulaire (maar noodzakelijke) beslissingen van dien. Vervolgens de verkiezingen verliezen in 2012 en weer sterker dan ooit terugkomen in 2016. Dat zou pas verassend zijn!
Kortom, ook een jaar na zijn verkiezing ben ik nog steeds een Obama adept. De man is precies wat Amerika nodig heeft in mijn ogen en hij is op de goeie weg.
Nu zijn we een jaar later en Obama zit in het verdomhoekje. Krijgt van alle kanten kritiek en zijn approval ratings kelderen. Raar, maar ook weer niet voor een land als Amerika. Wat hadden die lui daar nou verwacht? Dat binnen een paar maanden alles zou verbeteren? Het blijft een debiel volkje… Acht jaar lang is er met geen woord gerept over de binnenlandse politiek. Met 9/11, Irak, Afghanistan, Guantanamo, etc. had Bush het perfecte rookgordijn. De regering-Bush had gewoon géén plannen of ideeën (en waarschijnlijk ook gewoon geen zin) om de nationale problemen aan te pakken en heeft er dan ook geen vinger naar uitgestoken.
Obama wordt nu gedwongen de boel wel aan te pakken en prompt maakt het hem impopulair. Ongelooflijk gewoon. Daarnaast zit hij met twee niet te winnen oorlogen als erfenis van zijn voorganger, een totaal vernielde reputatie van zijn land in het buitenland én een financieel tekort van heb-ik-jou-daar. Obama doet fantastisch werk momenteel, groeit meer en meer in het presidentschap en doet de juiste dingen om de puinhopen van acht jaar Bush op te ruimen. En toch daalt de steun onder de Amerikaanse bevolking voor zijn handelswijze.
Wat dan overigens wel weer leuk is is dat de populariteit voor de President als persoon maar blijft stijgen. Amerikanen kunnen dus blijkbaar toch die dingen (persoonlijkheid en beleid)mpopulaire los van elkaar zien. Hoe dan ook ben ik er absoluut niet gerust op dat Obama in 2012 voor een tweede termijn gekozen gaat worden. In zijn derde jaar moeten er positieve resultaten overlegd kunnen worden anders wordt het heel moeilijk voor hem. Zeker als de Republikeinen een sterke kandidaat in 2012 naar voren kunnen schuiven (mark my words, dat wordt Mitt Romney) moet ik het nog gaan zien of Obama het wint. Maar goed, Amerikanen zijn debiel genoeg wat stemmen betreft, Bush is immers ook tot President gekozen (éénmaal, de eerste keer is ie immers niet gekozen) dus ook wanneer de Republikeinen met een randdebiel als Huckabee op de proppen komen is het nog geen bekeken zaak voor Obama. Of nog erger, die draak van een Palin. Ik beloof heilig bij deze dat wanneer die heks ooit gekozen wordt tot President ik nooit meer naar Amerika zal gaan.
Wat ook zomaar zou kunnen is dat Obama zich geen bal aantrekt van de approval ratings en zich gewoon niet bezig houdt met zijn herverkiezing in 2012. Gewoon zijn eigen agenda uitvoeren met alle impopulaire (maar noodzakelijke) beslissingen van dien. Vervolgens de verkiezingen verliezen in 2012 en weer sterker dan ooit terugkomen in 2016. Dat zou pas verassend zijn!
Kortom, ook een jaar na zijn verkiezing ben ik nog steeds een Obama adept. De man is precies wat Amerika nodig heeft in mijn ogen en hij is op de goeie weg.
zondag 1 november 2009
De klassieker
Is dan mijn werk gedaan
Dan kan ik de straat op gaan
Dan zie je op de baan
Geen koster meer voor je staan
Dan zie je de vrolijke snuiter
Als koster zo jong en fijn
Want om altijd als koster te leven
Moet je stapel mesjogge voor zijn
Lang leve het bier en de klare
Het heerlijk nat van Schiedam
De vrouwen de wijn en de sigaren
In ons heerlijk mooi Amsterdam
Het schalt door de ArenA, een heerlijk opwarmertje gezongen door Hazes-wannabe Johnny Romein, en langzaam begint het stadion te kolken. De klassieker staat op het punt van beginnen en de sfeer is opgelaten. Als ik vervolgens de eerste tonen van de Ajax-marsch hoor en de spelers komen het veld op heb ik het kippenvel op m’n armen staan. Het is en blijft een aparte wedstrijd, los van alle anderen. En wat een resultaat vandaag!!! De kakkerlakken uit rotjeknor zijn eens te meer verslagen, het geeft elke keer weer een geweldig gevoel. Heerlijk was het in de ArenA vanmiddag. 5-1 winst, zo willen we het zien :-) Een heerlijke wedstrijd van Ajax kant met een heerlijk sfeertje eromheen en vijf heerlijke doelpunten! Het gaat goed met mijn cluppie en langzaam maar zeker krijg ik het gevoel dat het dit jaar eindelijk weer eens gaat lukken. Eind april sta ik op het Leidseplein te feesten!
Dit is mijn club, mijn ideaal, dit is de mooiste club van allemaal.
Dan kan ik de straat op gaan
Dan zie je op de baan
Geen koster meer voor je staan
Dan zie je de vrolijke snuiter
Als koster zo jong en fijn
Want om altijd als koster te leven
Moet je stapel mesjogge voor zijn
Lang leve het bier en de klare
Het heerlijk nat van Schiedam
De vrouwen de wijn en de sigaren
In ons heerlijk mooi Amsterdam
Het schalt door de ArenA, een heerlijk opwarmertje gezongen door Hazes-wannabe Johnny Romein, en langzaam begint het stadion te kolken. De klassieker staat op het punt van beginnen en de sfeer is opgelaten. Als ik vervolgens de eerste tonen van de Ajax-marsch hoor en de spelers komen het veld op heb ik het kippenvel op m’n armen staan. Het is en blijft een aparte wedstrijd, los van alle anderen. En wat een resultaat vandaag!!! De kakkerlakken uit rotjeknor zijn eens te meer verslagen, het geeft elke keer weer een geweldig gevoel. Heerlijk was het in de ArenA vanmiddag. 5-1 winst, zo willen we het zien :-) Een heerlijke wedstrijd van Ajax kant met een heerlijk sfeertje eromheen en vijf heerlijke doelpunten! Het gaat goed met mijn cluppie en langzaam maar zeker krijg ik het gevoel dat het dit jaar eindelijk weer eens gaat lukken. Eind april sta ik op het Leidseplein te feesten!
Dit is mijn club, mijn ideaal, dit is de mooiste club van allemaal.
vrijdag 16 oktober 2009
Fleetwood Mac
Ik zit nog steeds te zweven en na te genieten van de heerlijke avond die ik gisteren heb gehad. Een lang gekoesterde wens ging eindelijk in vervulling: Fleetwood Mac een keer live zien. Toegegeven, ik baalde dat Christine McVie niet aan de Unleashed Tour deelnam, maar dat mocht de pret niet drukken. Het concert was binnen een kwartier uitverkocht, maar mij was het gelukt kaartjes te scoren :-)
Grace was jammergenoeg hartstikke ziek en moest het concert aan zich voorbij laten gaan. Martin had daarom haar kaartje overgenomen. Zo kon hij alsnog naar het concert en hoefde ik niet alleen te gaan. Om kwart over drie zijn we vertrokken. Twee-en-een-half uur in de auto met de CD Rumours zo hard mogelijk en we waren in Rotterdam. Vervolgens lekker gegeten bij een Arabisch restaurant en toen richting Ahoy. Zitplaatsen bij een concert zijn altijd even wennen maar we hadden een perfect zicht op het podium.
Een concert is voor mij geslaagd als ik minimaal twee kippenvel-momenten te pakken heb. Ik had er wel tig dit concert… Om kwart over acht kwamen Mick, John, Lindsey en Stevie op. Met Monday Morning werd meteen de toon gezet, heerlijk. Eindelijk hoorde en zag ik de band waar ik al jaren heen luister live. Stevie is klein en Mick is groot, zo viel me direct op. Mick Fleetwood is een enorme man. Van het begin tot het einde van het concert ging hij helemaal op in het drummen. De pretoogjes zijn de hele avond zichtbaar, zelden gezien dat iemand met zo’n plezier achter zijn drumstel zit. En wat kan hij heerlijk drummen! Zo bewees hij optimaal tijdens de drumsolo in het nummer World Turning. John McVie op de basgitaar is ook nog steeds meer dan goed. Al is hij minder aanwezig op het podium dan de andere bandleden. Lindsay Buckingham was fenomenaal. Het eerste kippenvelmoment had ik te pakken met het nummer Go Insane. Lindsey alleen op het podium met zijn gitaar in het donker met enkel de spot op hem gericht. Prachtig is dat nummer, en Buckingham brengt het fantastisch. Hij perste tijdens het concert de ene na de andere gitaarsolo eruit, briljant gewoon. Ik ben niet heel erg kapot van Lindsey’s stem (naar mijn idee stond zijn microfoon ook net iets harder dan die van Stevie), maar wat de man met een gitaar kan is indrukwekkend. En dan Stephanie Nicks ofwel Stevie. Wat een topper is dat. 61 Jaar en nog steeds een prachtvrouw! Natuurlijk stond ze er in haar typische Stevie-jurken en ze wisselde regelmatig van kleding en acessoires tijdens het concert en wat direct opviel waren haar schoenen met enorme plateauzolen of hakken eronder. Maar echt, wat heb ik van haar genoten…… Haar hele verschijning op dat podium, heerlijk. Ze haalt niet meer alle hoge tonen zoals ze die 20 jaar geleden haalde maar wat heeft ze nog steeds een prachtige stem. Er zijn niet veel artiesten die me weten te beroeren met hun stem, maar Stevie is er één.
Als ik naar een concert ga heb ik vooraf altijd in mijn hoofd “als ze dat-of-dat nummer maar brengen” en meestal heb ik dan pech en komt dat ene nummer net niet voorbij. Gisteren was het geluk eindelijk aan mijn zijde. Mijn meest favoriete nummer van Fleetwood Mac kwam voorbij: Tusk. Toen ik de eerste tonen al hoorde schoot ik al in de kippenvel-stand. Heerlijk. Ze bouwden het nummer heel rustig op dit keer. Het is echt zo’n heerlijk nummer! Rustige start en dan opgebouwd in lagen totdat alle geluids-energie er ongeveer op de helft uit komt. Het is echt zo’n nummer dat je moet voelen. Gewoon je radio op de allerhoogste volumestand zetten en genieten. Fantastisch gewoon!
Het hele concert was een aaneenschakeling van hun hits. Bijna alle nummers van hun beste album (Rumours) kwamen voorbij. Van het wondermooie Landslide tot superhits Don’t Stop en Go Your Own Way en van het mystieke Gold Dust Woman tot het oude Oh Well. Stuk voor stuk topnummers. De setlist had niet beter kunnen zijn, ik heb vreselijk genoten van dit concert, heerlijk! Alleen jammer dat Songbird er niet tussen zat, maar goed, dat wist ik vooraf al… Het is een echt “Christine” nummer en die maakt helaas geen deel meer uit van de band.
Hieronder de setlist:
Monday Morning
The Chain
Dreams
I Know I’m Not Wrong
Gypsy
Go Insane (Lindsey solo)
Rhiannon
Second Hand News
Tusk
Sara
Big Love (Lindsey solo)
Landslide
Never Going Back Again (Lindsey solo)
Storms
Say You Love Me
Gold Dust Woman
Oh Well
I’m So Afraid
Stand Back
Go Your Own Way
Encore 1:
World Turning (Mick drumsolo)
Don’t Stop
Encore 2:
Silver Springs
Drie nummers als toegift dus. Toen ze na Don’t Stop het podium verlieten verwachtte ik ze niet terug (al staat Fleetwood Mac bekend om hun vele encore’s na een concert). Enigszins teleurgesteld niet te mogen genieten van het nummer Silver Springs het gouden keeltje van Stevie bereidde ik me al voor op de terugreis. En toen kwamen ze toch terug :-) Met juist dat ene prachtnummer. Een schitterend slot van een prachtig concert!
Grace was jammergenoeg hartstikke ziek en moest het concert aan zich voorbij laten gaan. Martin had daarom haar kaartje overgenomen. Zo kon hij alsnog naar het concert en hoefde ik niet alleen te gaan. Om kwart over drie zijn we vertrokken. Twee-en-een-half uur in de auto met de CD Rumours zo hard mogelijk en we waren in Rotterdam. Vervolgens lekker gegeten bij een Arabisch restaurant en toen richting Ahoy. Zitplaatsen bij een concert zijn altijd even wennen maar we hadden een perfect zicht op het podium.
Een concert is voor mij geslaagd als ik minimaal twee kippenvel-momenten te pakken heb. Ik had er wel tig dit concert… Om kwart over acht kwamen Mick, John, Lindsey en Stevie op. Met Monday Morning werd meteen de toon gezet, heerlijk. Eindelijk hoorde en zag ik de band waar ik al jaren heen luister live. Stevie is klein en Mick is groot, zo viel me direct op. Mick Fleetwood is een enorme man. Van het begin tot het einde van het concert ging hij helemaal op in het drummen. De pretoogjes zijn de hele avond zichtbaar, zelden gezien dat iemand met zo’n plezier achter zijn drumstel zit. En wat kan hij heerlijk drummen! Zo bewees hij optimaal tijdens de drumsolo in het nummer World Turning. John McVie op de basgitaar is ook nog steeds meer dan goed. Al is hij minder aanwezig op het podium dan de andere bandleden. Lindsay Buckingham was fenomenaal. Het eerste kippenvelmoment had ik te pakken met het nummer Go Insane. Lindsey alleen op het podium met zijn gitaar in het donker met enkel de spot op hem gericht. Prachtig is dat nummer, en Buckingham brengt het fantastisch. Hij perste tijdens het concert de ene na de andere gitaarsolo eruit, briljant gewoon. Ik ben niet heel erg kapot van Lindsey’s stem (naar mijn idee stond zijn microfoon ook net iets harder dan die van Stevie), maar wat de man met een gitaar kan is indrukwekkend. En dan Stephanie Nicks ofwel Stevie. Wat een topper is dat. 61 Jaar en nog steeds een prachtvrouw! Natuurlijk stond ze er in haar typische Stevie-jurken en ze wisselde regelmatig van kleding en acessoires tijdens het concert en wat direct opviel waren haar schoenen met enorme plateauzolen of hakken eronder. Maar echt, wat heb ik van haar genoten…… Haar hele verschijning op dat podium, heerlijk. Ze haalt niet meer alle hoge tonen zoals ze die 20 jaar geleden haalde maar wat heeft ze nog steeds een prachtige stem. Er zijn niet veel artiesten die me weten te beroeren met hun stem, maar Stevie is er één.
Als ik naar een concert ga heb ik vooraf altijd in mijn hoofd “als ze dat-of-dat nummer maar brengen” en meestal heb ik dan pech en komt dat ene nummer net niet voorbij. Gisteren was het geluk eindelijk aan mijn zijde. Mijn meest favoriete nummer van Fleetwood Mac kwam voorbij: Tusk. Toen ik de eerste tonen al hoorde schoot ik al in de kippenvel-stand. Heerlijk. Ze bouwden het nummer heel rustig op dit keer. Het is echt zo’n heerlijk nummer! Rustige start en dan opgebouwd in lagen totdat alle geluids-energie er ongeveer op de helft uit komt. Het is echt zo’n nummer dat je moet voelen. Gewoon je radio op de allerhoogste volumestand zetten en genieten. Fantastisch gewoon!
Het hele concert was een aaneenschakeling van hun hits. Bijna alle nummers van hun beste album (Rumours) kwamen voorbij. Van het wondermooie Landslide tot superhits Don’t Stop en Go Your Own Way en van het mystieke Gold Dust Woman tot het oude Oh Well. Stuk voor stuk topnummers. De setlist had niet beter kunnen zijn, ik heb vreselijk genoten van dit concert, heerlijk! Alleen jammer dat Songbird er niet tussen zat, maar goed, dat wist ik vooraf al… Het is een echt “Christine” nummer en die maakt helaas geen deel meer uit van de band.
Hieronder de setlist:
Monday Morning
The Chain
Dreams
I Know I’m Not Wrong
Gypsy
Go Insane (Lindsey solo)
Rhiannon
Second Hand News
Tusk
Sara
Big Love (Lindsey solo)
Landslide
Never Going Back Again (Lindsey solo)
Storms
Say You Love Me
Gold Dust Woman
Oh Well
I’m So Afraid
Stand Back
Go Your Own Way
Encore 1:
World Turning (Mick drumsolo)
Don’t Stop
Encore 2:
Silver Springs
Drie nummers als toegift dus. Toen ze na Don’t Stop het podium verlieten verwachtte ik ze niet terug (al staat Fleetwood Mac bekend om hun vele encore’s na een concert). Enigszins teleurgesteld niet te mogen genieten van het nummer Silver Springs het gouden keeltje van Stevie bereidde ik me al voor op de terugreis. En toen kwamen ze toch terug :-) Met juist dat ene prachtnummer. Een schitterend slot van een prachtig concert!
zondag 4 oktober 2009
Update: visited states
Toch ff een update van het Amerika kaartje dat ik hier in augustus heb gepost. Tijdens de reis hebben we ongepland toch nog twee extra staten aangedaan. Namelijk Colorado en New Mexico. Komt er dus op neer dat ik nu 15 van de 50 staten (plus D.C.) heb bezocht in Amerika (30%). Hieronder het kaartje met in het rood de staten waar ik voet aan wal heb gezet:
And we're back...
Daar zit ik dan, thuis achter m'n (steeds slechter werkende) laptop. Ik zit officieel in mijn laatste uurtje van de vakantie. Wekenlang verheug je je erop en ben je bezig met de voorbereidingen en in een oogwenk is het allemaal om. Ik mag absoluut niet klagen, ik haddit keer een volle maand vrij van m'n werk. Maar of je nu 1 week of 4 weken vrij hebt, het is toch echt altijd zo om. Morgen begint het gewone leven weer. Uit met de pret... Hoe langer je vakantie hebt, hoe moeilijker het wordt om de draad weer op te pakken. Al moet ik wel zeggen dat ik toch best wel weer zin heb om aan de slag te gaan. Er ligt een flinke berg werk op me te wachten en het is leuk om morgen weer iedereen te zien. Ik begin morgen mijn werk met het inrichten van m'n nieuwe kantoortje. Ik heb al begrepen dat ik vanaf morgen een nieuwe kamer heb. Eentje waar ik alleen zit. Heeft zo zijn voor en zijn nadelen. Ik ben benieuwd.
Nog steeds zit ik bij te komen van de werkelijk fantastische reis. Dit keer heb ik zo ontzettend veel gezien dat ik nog steeds alles zit te verwerken, lol. In totaal hadden we ongeveer 2400 foto's en 65 uur aan film. We hebben zo'n 5200 miles (x 1,6 om op de kilometers uit te komen) afgelegd in 3 weken tijd. Eigenlijk viel dat best wel mee ua rijden. Het went ook vrij snel moet ik zeggen. We hebben 3 dagen ertussen gehad dat we echt zowat de hele dag in de auto zaten, twee ervan waren al aan het begin van de vakantie. Op die dagen zullen we zo'n 700 kilometer zeker gereden hebben. Alle stukken die daarna kwamen van ca. 300 kilometer waren vervolgens een piece of cake.
Mijn eerdere blogs vanuit Amerika beschrijven al beknopt het een en ander dat we gezien hebben. Ik zl geen uitgebreid verslag gaan maken van de reis. Dat heb ik al eens eerder geprobeerd en dat is me toen niet goed afgegaan dus daar begin ik niet aan :-) Wel ben ik van plan later nog de verschillende staten hier te gaan beschrijven. In totaal hebben we 9 staten doorkruist. Het gave aan zo'n grote afstanden in Amerika is dat je het landschap continu ziet veranderen. Van het dichtbeboste Washington tot het weidse Montana en van het prachtige Utah vol Canyons tot het ruige Arizona. Echt schitterend was het. Ik zit werkelijk elke dag na te genieten als ik met de foto's en de film bezig ben. Als het complete fotobestand klaar is zal ik het gaan uploaden naar mijn in ontwikkeling zijnde fotosite. Op die site ga ik ook de foto's zetten van alle erdere reizen die ik gedaan heb. Het adres zal ik uiteraard hier posten. Het is nogal wat werk dus dat gaat nog wel ff duren.
Ik had de vrees dat ik na mijn 4e Amerika reis Amerika-moe zou worden. Dat is gelukkig niet het geval. Het land is me weer dusdanig goed bevallen dat ik bijna zer weet dat mijn volgende grote reis weer naar Amerika gaat. Eerst wil ik alle hoeken van het land gezien hebben. Het westen heb ik nu gehad, nu het midwesten en het oosten nog. Als ik dat eenmaal gehad heb wil ik me gaan concentreren op kleinere gebieden. En die dan vervolgens goed uitkammen. Maar goed, allemaal toekomstmuziek.
Ik kom er maar niet over uit hoeveel moois we hebben gezien tijdens de vakantie. "Hoe was je vakantie" krijg je van alle kanten te horen als je terug bent. Begin dan maar eens te vertellen wat je gezien hebt, lol. Dat kan eigenlijk bijna niet. Ik hoop dat het fotobestand en de film straks een beetje een goede samenvatting van al het moois weergeeft. Maar de hele reis blijft voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.
Seattle was een geweldige stad. Heerlijk relaxed en weer zo ontzettend anders dan andere Amerikaanse steden. Het groene (en natte) Washington vond ik ook bijzonder gaaf en de natuur in Montana heeft me ook echt geraakt. De kleine dorpjes waar we doorheen kwamen en vaak logeerden waren ook geweldig. Op sommige plekken leek de tijd wel te hebben stilgestaan. Yellowstone National Park was te gek. Echt fantastsch met al het wild (bizons zijn echt prachtbeesten) en de geisers. Utah wasook enorm gaaf met alle verschillende nationale parken. Utah heeft misschien wel het meest diverse landschap van allemaal. Enige tegenvallende aan Utah vond ik de mensen. Meer dan 70% van de bevolking daar is Mormoons, en dat zijn toch wel hele aparte mensen. Vorige vakantie vond ik Arizona algeweldig en na deze reis is het zeker mijn favoriete staat. De mensen zijn oprecht vriendelijk en geinteresseerd, het eten is er beter als de standaard in Amerika, het ruige landschap is gaaf en voor de rest is het gewoon de gehele uitstraling van die staat die het hem doet.
Eenmaal op de route 66 begon voor mij de herkenning. De route van de laatste week kwam voor een groot deel overeen met een deel van de route die ik vorig jaar al gereisd had. Voor het eerst kwam ik in het buitenland ergens terug. Heel gek was dat en het beviel eigenlijk wel goed. Over de route 66 rijden blijft een apart gevoel. Na de Hoover Dam (die ik dit keer in ben geweest, gaaf!) kwamen we in mijn geliefde Las Vegas. Heerijk is het daar. Al is het er wel een tikkeltje te warm, hahaha. Eind september en nog stees 45 graden, pfff. Dit keer zaten we lekker decadent in het Caesars Palace. Met recht het gaafste hotel op de strip. Geweldig was het weer om over de strip te lopen, te gokken, decadent te eten (sushi bij hotel Paris, een aanrader), 's nachts uren in het enorme bubbelbad te liggen, te genieten va de fonteinen, te shoppen, de enorme hotels te verkennen en gewoon mensen te kijken. Na twee keer Vegas ben ik daar nog lan niet klaar. Snel weer terug! Hahaha.
Ook de Death Valley was weer gaaf om te zien en vanaf dat punt zaten we in California. Ook weer een heerlijke staat met zijn eigen uitstraling. Het verlaten wild west stadje Bodie was te gek om te zien. Alles is daar nog precies zoals het eind 1800 verlaten werd. Schitterend. Yosemite National Park was wederom overweldigend. De natuur is echt adembenemend mooi daar. Na Yosemite alweer op weg naar San Francisco waar we de vakantie zijn ge-eindigd. Heerlijke stad is dat ook. De karakteristieke huizen van San Francisco zijn te gek en de stad ademt een heel apart sfeertje. De tour op Alcatraz Island was erg gaaf. Heel interessantom één van 's werelds beruchtste gevangenissen van binnen te zien. Dit keer hebben we veel meer gezien van San Francisco dan vorig jaar maar nog steeds heb ik het gevoel daar niet klaar te zijn. Wederom een plekje waar ik dus een keer terug moet.
Kort samengevat: de vakantie was te gek. Amerika was te gek!
Nog steeds zit ik bij te komen van de werkelijk fantastische reis. Dit keer heb ik zo ontzettend veel gezien dat ik nog steeds alles zit te verwerken, lol. In totaal hadden we ongeveer 2400 foto's en 65 uur aan film. We hebben zo'n 5200 miles (x 1,6 om op de kilometers uit te komen) afgelegd in 3 weken tijd. Eigenlijk viel dat best wel mee ua rijden. Het went ook vrij snel moet ik zeggen. We hebben 3 dagen ertussen gehad dat we echt zowat de hele dag in de auto zaten, twee ervan waren al aan het begin van de vakantie. Op die dagen zullen we zo'n 700 kilometer zeker gereden hebben. Alle stukken die daarna kwamen van ca. 300 kilometer waren vervolgens een piece of cake.
Mijn eerdere blogs vanuit Amerika beschrijven al beknopt het een en ander dat we gezien hebben. Ik zl geen uitgebreid verslag gaan maken van de reis. Dat heb ik al eens eerder geprobeerd en dat is me toen niet goed afgegaan dus daar begin ik niet aan :-) Wel ben ik van plan later nog de verschillende staten hier te gaan beschrijven. In totaal hebben we 9 staten doorkruist. Het gave aan zo'n grote afstanden in Amerika is dat je het landschap continu ziet veranderen. Van het dichtbeboste Washington tot het weidse Montana en van het prachtige Utah vol Canyons tot het ruige Arizona. Echt schitterend was het. Ik zit werkelijk elke dag na te genieten als ik met de foto's en de film bezig ben. Als het complete fotobestand klaar is zal ik het gaan uploaden naar mijn in ontwikkeling zijnde fotosite. Op die site ga ik ook de foto's zetten van alle erdere reizen die ik gedaan heb. Het adres zal ik uiteraard hier posten. Het is nogal wat werk dus dat gaat nog wel ff duren.
Ik had de vrees dat ik na mijn 4e Amerika reis Amerika-moe zou worden. Dat is gelukkig niet het geval. Het land is me weer dusdanig goed bevallen dat ik bijna zer weet dat mijn volgende grote reis weer naar Amerika gaat. Eerst wil ik alle hoeken van het land gezien hebben. Het westen heb ik nu gehad, nu het midwesten en het oosten nog. Als ik dat eenmaal gehad heb wil ik me gaan concentreren op kleinere gebieden. En die dan vervolgens goed uitkammen. Maar goed, allemaal toekomstmuziek.
Ik kom er maar niet over uit hoeveel moois we hebben gezien tijdens de vakantie. "Hoe was je vakantie" krijg je van alle kanten te horen als je terug bent. Begin dan maar eens te vertellen wat je gezien hebt, lol. Dat kan eigenlijk bijna niet. Ik hoop dat het fotobestand en de film straks een beetje een goede samenvatting van al het moois weergeeft. Maar de hele reis blijft voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.
Seattle was een geweldige stad. Heerlijk relaxed en weer zo ontzettend anders dan andere Amerikaanse steden. Het groene (en natte) Washington vond ik ook bijzonder gaaf en de natuur in Montana heeft me ook echt geraakt. De kleine dorpjes waar we doorheen kwamen en vaak logeerden waren ook geweldig. Op sommige plekken leek de tijd wel te hebben stilgestaan. Yellowstone National Park was te gek. Echt fantastsch met al het wild (bizons zijn echt prachtbeesten) en de geisers. Utah wasook enorm gaaf met alle verschillende nationale parken. Utah heeft misschien wel het meest diverse landschap van allemaal. Enige tegenvallende aan Utah vond ik de mensen. Meer dan 70% van de bevolking daar is Mormoons, en dat zijn toch wel hele aparte mensen. Vorige vakantie vond ik Arizona algeweldig en na deze reis is het zeker mijn favoriete staat. De mensen zijn oprecht vriendelijk en geinteresseerd, het eten is er beter als de standaard in Amerika, het ruige landschap is gaaf en voor de rest is het gewoon de gehele uitstraling van die staat die het hem doet.
Eenmaal op de route 66 begon voor mij de herkenning. De route van de laatste week kwam voor een groot deel overeen met een deel van de route die ik vorig jaar al gereisd had. Voor het eerst kwam ik in het buitenland ergens terug. Heel gek was dat en het beviel eigenlijk wel goed. Over de route 66 rijden blijft een apart gevoel. Na de Hoover Dam (die ik dit keer in ben geweest, gaaf!) kwamen we in mijn geliefde Las Vegas. Heerijk is het daar. Al is het er wel een tikkeltje te warm, hahaha. Eind september en nog stees 45 graden, pfff. Dit keer zaten we lekker decadent in het Caesars Palace. Met recht het gaafste hotel op de strip. Geweldig was het weer om over de strip te lopen, te gokken, decadent te eten (sushi bij hotel Paris, een aanrader), 's nachts uren in het enorme bubbelbad te liggen, te genieten va de fonteinen, te shoppen, de enorme hotels te verkennen en gewoon mensen te kijken. Na twee keer Vegas ben ik daar nog lan niet klaar. Snel weer terug! Hahaha.
Ook de Death Valley was weer gaaf om te zien en vanaf dat punt zaten we in California. Ook weer een heerlijke staat met zijn eigen uitstraling. Het verlaten wild west stadje Bodie was te gek om te zien. Alles is daar nog precies zoals het eind 1800 verlaten werd. Schitterend. Yosemite National Park was wederom overweldigend. De natuur is echt adembenemend mooi daar. Na Yosemite alweer op weg naar San Francisco waar we de vakantie zijn ge-eindigd. Heerlijke stad is dat ook. De karakteristieke huizen van San Francisco zijn te gek en de stad ademt een heel apart sfeertje. De tour op Alcatraz Island was erg gaaf. Heel interessantom één van 's werelds beruchtste gevangenissen van binnen te zien. Dit keer hebben we veel meer gezien van San Francisco dan vorig jaar maar nog steeds heb ik het gevoel daar niet klaar te zijn. Wederom een plekje waar ik dus een keer terug moet.
Kort samengevat: de vakantie was te gek. Amerika was te gek!
Abonneren op:
Posts (Atom)
